این روزها باید سخت مشغول امر خطیر پایان نامه نویسی باشم. پارسال همین حوالی بود که موضوع را انتخاب کردم و بیش از 6ماه هم هست که به تصویب رساندمش. اما دریغ از یک خط نوشته بعد از این همه وقت! هر کاری انگیزه‌ای برای شروع می‌خواهد و هر راهی شوقی برای رفتن. اما وقتی هیچ امید و انگیزه‌ای در میان نباشد، امروز را به فردا می‌اندازی و به هزار بهانه کار را به تاخیر! ادامه تحصیل؟! دل خوش سیری چند! برو خدا رو شکر کن که تا همین مقطع هم اجازه دادند این رشته وارد دانشگاه‌های ما بشه! خبری از دکتری [حداقل در دانشگاه‌های سراسری] نیست! کار؟!! شرمنده! اینجا فقط برادران حق استخدام در اینجور رشته‌ها رو دارند. اشتباه نکن، حرف اولویت نیست ها! حرف محدودیته!! اینجا فقط برادران استخدام می‌شوند! تازه اونم در مقطع دکتری! جناب شما انگار خیلی از اوضاع پرتی! یهو بگو استخدام نداریم و خودت رو راحت کن! چرا حرف از یک چیز معدوم می‌زنی؟! در شرایطی که در صد قبولی خانم ها در کنکورها بیشتر از آقایون بوده، دنبال استخدام آقایون هستی و در وضعی که هنوز دکتری یک رشته در ایران تاسیس نشده شما دنبال دانشجوی دکتری به بالا هستی؟!! راستی، ببخشید... شما برای زمین شخم زدن دنبال استخدامی هستید یا کار پژوهشی؟؟!
