عنوان کتاب: روزی که صداها را دیدم

نویسنده: مجید میرزاوزیری

ناشر: انتشارات سخن گستر

تعداد صفحات: 94 صفحه

قیمت چاپ اول (سال 84): 1000 تومان

آیا تصور دنیا بدون داشتن هیچ تصویری از آن برای شما ممکن است؟ آیا می‌توانید تعریفی از مفهوم «دیدن» ارائه دهید، به نحوی که حتی کسی که تا به حال تجربه آن را نداشته است نیز درک کند چه می‌گویید؟ آیا بینایی خود را یک برتری و نابینایی عده‌ای را نوعی نقص تلقی می‌کنید؟ آیا دلیلی برای نابینایی قلیلی از آدمیان دارید؟ آن را نشانه ظلم خدا، بی عدالتی خدا و وجود شر در آفرینش می‌دانید و یا دلیل دیگری برای آن قائلید؟

این پرسش‌ها و چندین و چند پرسش دیگر، ممکن است از همان ابتدای شروع خواندن کتاب «روزی که صداها را دیدم» ذهن خواننده را چنگ بزند و حتی تا مدت‌ها بعد از اتمام این کتاب کم حجم اما عمیق نیز او را به حال خود وانگذارد! این کتاب، روایت زندگی زنی است که به طور مادرزاد نابینا چشم به جهان گشوده است –علاوه بر اینکه یکی از پاهایش کوتاه تر از دیگری است- و در حدود سن هفتاد سالگی با یک عمل جراحی به طور معجزه آسایی قادر به دیدن می‌شود. اما آنچه در این داستان خواننده را به حیرت وامی‌دارد، معجزه بینا شدن آن پیرزن هفتاد ساله نیست، بلکه هفتاد سال زندگی همراه با بصیرت و روشنی دل اوست. او با هوش و ذکاوتش، و از طریق ارتباطی که در دل با «نوری الهی» -چیزی که او آن را بهترین دوست خود می‌داند- دارد، «منطق» را جایگزین چشم‌هایش می‌کند و به یک جهان‌بینی عمیق و ژرف دست می‌یابد. زیرا از طریق روشنایی که نوری الهی به دلش می‌اندازد، می‌فهمد که«منطق زبان انشاء طبیعت است و کتاب آفرینش به زبان منطق نوشته شده است. اگر منطق را بدانی نیازی به دیدن برای درک حقایق نداری، چون منطق تصویر حقیقت را بی تصور متصور می‌سازد». [صفحه 8]

او از این طریق چنان درکی از پیرامونش پیدا می‌کند که حتی در ده سالگی، خواهرانش به نابینا بودن او شک می‌کنند! و در هفتاد سالگی، هنگامی که بعد از اولین بار بعد از عمل چشمانش را باز می‌کند و اعداد نوشته شده بر روی تقویم رومیزی پزشک را می‌خواند، پزشک درباره اطلاعات داخل پرونده بیمارش مبنی بر مادرزاد بودن نابینایی‌اش دچار تردید می‌شود. او در جایی از داستان، که در قالب روایت حقایق زندگی آن زن از زبان خودش برای عروسش می‌باشد، درباره دوران ده سالگی خود چنین می‌گوید که «من در این ده سال زندگی شاید دو برابر افراد معمولی فکر کرده‌ام و بنابراین می‌توان گفت به اندازه یک فرد بیست ساله تجربه فکر کردن دارم. کسی که می‌بیند کمتر فکر می‌کند چون وقت خود را باید در به کارگیری حواس مختلف خود تقسیم کند و من چون نمی‌بینم وقتم را صرف بارور کردن حواس دیگرم کرده‌ام». [صفحه 17]

خواندن این کتاب را  به همه توصیه می‌کنم. خواندنش زمان زیادی از شما نمی‌برد اما به جرات می‌گویم که هر جمله‌اش ذهن‌تان را ساعت‌ها و چه بسا، روزها به خود مشغول می‌کند.

اگر دوست دارید باز هم بیشتر درباره این کتاب بدانید، بفرمایید به ادامه مطلب

نوشته شده در پنج شنبه 89/5/14 شروع محاوره 11:51 عصر توسط فیلسوفچه | ادامه‌ی محاوره ()